sábado, 12 de junio de 2010

LO QUE ROSALÍA SENTÍA

El futuro de mi dolida alma me inquieta,
al penetrar en la esperada sabiduría;
pués,es tanta la preocupación mia,
que siento que mi corazón no acierta
a abrir la puerta de la vida eterna,
para entrar en la gloria prometida.

Estoy encarcelada en mi cuerpo carnal,
tratando de llenar mi alma de piedad,
y es tanto el fervor que yo puedo encontrar,
que siento llegar la ansiada devoción,
que me acercará a la eterna mansión
donde podre alcanzar la gloriosa santidad.

Las virtudes que acarician mi cuerpo,
despiertan mi alma del profundo sueño,
y yo pongo todo mi cristiano empeño
en descubrir la inmensidad del cielo,
donde podré entrar sin el cuerpo enfermo,
y allí eternizar lo que tanto deseo.

Es tanto lo que yo en Cristo confío,
y es tan grande la esperanza mía,
que voy caminando en su Santa compañía,
tratando de alcanzar mi eterno destino,
y así poder gozaar del amor divino,
que es el que llena mi alma de alegría.

Lo que yo más quiero en esta vida,
es llegar a ser algún dia:
Santa Rosalía.

Un abrazo de vuestro amigo:
Anselmo Prada León

ROSALÍA ESTÁ DURMIDA

Rosalía está durmida
nesa cama tan feitiña
de casa da Matanza,
onde soña coa esperanza
de chegar algún día,
a acada-lo eterno ceo
onde Deus acollerá
aquelo que ela leva
dentro do pensamento.

Tí fuches Rosalía
a trovadora dos sonos,que,
con vontade encantadora
camiñabas pola vida,
ofrecendo tódala ilusión
de pregoar por Galicia,
tódalas poesías que saian
da túa alma durmida.

Nese silencioso escritorio
que está ó pe da cama,
é onde tí tanto escribiches,
para trasmitir os desexos
que levavas no pensamento;
e, agora me serve a mín
para poder escribir,
tódolo fervor que sinto
pola túa ditosa vida.
E ó palpa-lo teu recordo,
dende a gloria me chegan
os teus doidos poemas,
con tódalas cousas belas
que atopo nesta casa
onde tí estás presente
acostada nesa cama.

Un apertado abrazo
do voso amigo
Anselmo Prada León

viernes, 11 de junio de 2010

A ROSALÍA

Nesta preciosa casa
na que viviu e morreu
a poetisa Rosalía,
hai unha tenrura encantada
que respira-lo cariño
e agarima-lo corazón
da xente que chega
a este pobo de Padrón,
a respira-lo sentimento
e senti-la morriña
da nosa amada Rosalía.

Ó ler a súa poesía,
a alma síntese ditosa
e un pracer espiritual,
agarima-la intimidá
que Rosalia a todos nos dá,
para encher o corazón,
desa fe e o fervor
que xurde do pracer,
para acada-la felicidá
que hai neste lugar.

¡Qué doado se fai
recitar na súa casa...!
Versos cheos de amor
saen da alma miña,
para alabar a esa poetisa,
que é a honra de España
e da nosa querida Galicia.
Pero, moito máis o é,
por amosarnos o pracer
de poder conxuntar,
esas dúas lingoas irmáns
que resoan no corazón...,
con diferente acento,
pero, con unha soa ilusión.

Un apertado abrazo
do voso amigo:
Anselmo Prada León.

O QUE ME TRANSMITIU ROSALÍA

Según me dixo Rosalía
cando estiven en Padrón:
As mulleres e os homes,
non son o mesmo,non.
Os homes son diferentes,
co seu estudio e reflexión,
logo coñecen eles,
o domínio e a especulación.
Eu do home fuxo lixeira,
poño o meu saber o servicio da muller,
para non caer no pecado
de pasar o límite sagrado
de ter que soportar
a forma de pensar
que ten o macho hispano.

Coa miña poesía,
eu quero amosar,
tódala pena que levo
dentro do corazón,
que fai estremecer
a miña alma de muller.

Sófrese tanto nesta terra galega,
que libros enteiros eu quixera
escribir sobre a muller,
e o seu tremendo infortúnio,
ó ter que agoantar
a forma de pensar,
de quen ten tódolos dereitos;
mentras elas, pártense o peito
por atender a súa casa
e facer o que faga falta.

Esta é a eterna queixa
que levo no pensamento,
e hoxe quero espallar
polo meu pobo galego,
para que saiba a muller
que ela tamén é persona,
ademías de ser traballadora.

Un apertado abrazo
do voso amigo
anselmo Prada León.

jueves, 3 de junio de 2010

SIEMPRE HAY UN DIA

SIEMPRE HAY UN DIA

Siempre hay un dia
en esta dichosa vida,
en que llora la alegría
y uno se siente apenado
por estar lejos del placer
y de la gran dicha
que tuvimos en el ayer.

Hoy por ejemplo,
ante el temor y la duda,
se alejan las distancias
y se mezclan los olvidos
de las emociones dichosas
que están dentro del alma
con ilusiones gloriosas.

Cuando aparece la esperanza,
renace la esperada calma
y se llena el corazón de amor,
para consolar la intimidad
que acaricia la razón,
cuando busca con ansia
la eterna felicidad.

En este extraño momento,
sonrie mi pensamiento
y atraviesa las fronteras
que hay entre la tierra y elcielo,
y se interna en el universo,
buscando todo aquello
que yo en la vida más quiero.

Vuestro anigo Anselmo